آرام دوستت خواهم داشت

 طوری که

 حتی خودت هم

 از این عشق بویی نبری ..!

سلام.واستون چندتا عکس بهاری از حیاط خونمون میذارم

تو باشی و هوای بهار و من
قدم به قدم فدایت می شوم
تو باشی ، از لحظه های دلتنگی جلو می زنم
به تمام درهای بسته دهن کجی می کنم
به بن بست ها ، به خیابان هایی همه با یک نام …
دوست دارم تو باشی و من نشانی ها را گم کنم ،

راه خانه را هم ندانم تا همه بفهمند برای من کم حواس خانه آن جاست که تو باشی و من

قدم به قدم فدایت شوم !

سلام این عکس میوه ی زندگیمه

الان 3 روزشه

این شما و این آقا محمد پارسا

" آنه "تکرار غریبانه ی روزهایت چگونه گذشت؟

وقتی روشنی چشمهایت در پشت پرده های مه آلود اندوه پنهان بود

بامن بگو از لحظه لحظه های مبهم کودکیت

از تنهایی معصومانه ی دستهایت

آیا می دانی که در هجوم درد ها و غم هایت

و در گیر و دار ملال آور دوران زندگیت

حقیقت زلالی دریاچه ی نقره ای نهفته بود

" آنه" اکنون آمده ام تا دست هایت را

به پنجه ی طلایی خورشید دوستی بسپاری

در آبی بیکران مهربانی ها به پرواز درآیی

و اینک " آنه" شکفتن و سبز شدن در انتظار توست... در انتظار توست

از تو عبور می کنم، فقط نگاه می کنی

من اشتباه می کنم، تو هم گناه می کنی

ازم عبور می کنی، ببین سقوط می کنم

به من نگاه کن بزن، فقط سکوت می کنم

از تو عبور می کنم، فقط نگاه می کنی

من اشتباه می کنم، تو هم گناه می کنی

به من نگاه کن نترس، من به تو مبتلا شدم

به موج می زنم ببین، چه ساده ناخدا شدم

به من نگاه کن بگو، کجا رو زیر و رو کنم

کدوم گلایه رو بگم، چه دردی آرزو کنم

به من نگاه کن برو، فاصله باورم بشه

در انتظار بودنت، عذاب آخرم بشه

ازم عبور می کنی، ببین سقوط می کنم

به من نگاه کن بزن، فقط سکوت می کنم

به من نگاه کن بگو، کجا رو زیر و رو کنم

کدوم گلایه رو بگم، چه دردی آرزو کنم

به من نگاه کن برو فاصله باورم بشه

در انتظار بودنت عذاب آخرم بشه

{احسان علیخانی}

در این شب سرد، بیدارم و بس

دلتنگ توام، درگیر قفس

با هر چه صدا، با هر چه نفس

فریادرس تو، ای عشق

من از تو دل نمی کندم، تو با من همسفر بودی

کنارت زندگی کردم، تو از من بی خبر بودی

جز داغ از تو ندیدم، ای عشق خاموش

یاد فراموش، در شب سرد

خاموشم و سرد ، با یاد تو من

گفتم دل از این بیراهه بکن

من خسته ام از آواره شدن

فریاد از تو، ای عشق

                                                                    {عبدالجبار کاکایی}

انسان همچون رودخانه است ؛

هر چه عمیق تر باشد ، آرام تر و متواضع تر است.

یاد تو حس قشنگی است که در دل دارم

چه تو باشی چه نباشی نگهش میدارم